Mánudagur 12. október.  Við létum vekjaraklukku vekja okkur kl. 4:45. Vorum þá reyndar vöknuð eftir að hafa sofið eins og steinar. Eftir skamma stund vorum við komin með farangurinn niður. Þar beið okkar morgunverður. Næturvaktmaðurinn hafði vinsamlegast séð um að hafa allt tilbúið þótt honum bæri ekki skylda til að gera það fyrr en kl. 7. Svo tókum við leigubíl út á Schiphol. Vorum fljót þangað því að umferð var lítil sem engin. Við komum nákvæmlega á réttum tíma, kl. 5:45. Vélin átti að fara kl. 6:45. Meðan við biðum fór mig að klæja ákaflega í hægri fót og þar hljóp upp stærðar kúla. Ég hélt að þetta væri flóabit, en mér til mikillar undrunar var þetta horfið eftir nokkra klukkutíma.

Vélin tafðist lengi á vellinum og við vissum ekki ástæðuna. Flugfélagið var hollenskt - Transavia - og allar tilkynningar voru á hollensku. Til skýringar skal þess getið að við keyptum ferðapakkann hjá Ferðaskrifstofu Reykjavíkur, sem aftur samdi við Arke-Reisen í Hollandi.

Sem sagt, vélin sat í klukkustund á flugvellinum og okkur þótti það afleitt því að sætin voru léleg og þar að auki höfðum við lent í næstu röð framan við neyðarútgang og því var ekki hægt að halla sætunum aftur. Rými mill sæta var líka með allra minnsta móti, og ég var að velta því fyrir mér hvort ég myndi halda þetta út í fjóra tíma til Madeira. En þá kom til hjálpar ferðafélagi okkar, stúlka sem sat við hliðina á Guðnýju. Hún var hollensk, hét Sarit Lesnik Oberstein, af gyðingaættum, talaði frábærlega vel ensku og stytti okkur stundir með samræðum. Sarit var við nám í augnlækningum við Stanford háskóla, 23 ára held ég. Á vefnum  finnast heilmiklar upplýsingar um hana, t.d. þessar:

https://arnotteye.com/consultants/sarit-lesnik-oberstein/

Sarit var að fara í siglingu á seglbát frá Madeira yfir Atlantshafið. Hún talaði stanslaust þessa fjóra tíma og sagði okkur allt um sjálfa sig. Var afar vinstrisinnuð, og ég átti stundum erfitt með að stilla mig þegar hún var að lýsa skoðunum sínum.

Þegar við lentum á Madeira var glaðasólskin og 25 stiga hiti. Við fréttum síðar að kona frá ferðaskrifstofunni ARKE hefði verið þarna á vellinum til að sækja okkur og fara með okkur á hótelið, en hún hefði ekki fundið okkur. Ég vildi taka leigubíl frá flugvellinum til Funchal, sem er eina borgin, 20 km sunnar (eftir veginum reiknað), en Sarit, sem var í slagtogi með okkur, tímdi ekki að eyða peningi í leigubíl, og Guðný vildi líka spara, svo að við biðum í steikjandi hita eftir strætisvagni sem kom allt of seint og var svo troðinn að ég hefði ekki fengið sæti ef kona nokkur hefði ekki látið ungan son sinn rýma sæti fyrir mig.

Horft yfir Funchal, "höfuðborg" Madeira

Við vorum heillengi að komast til Funchal, og síðan urðum við að taka bíl (og kveðja Sarit) til að komast á hótelið okkar (Hotel Monumental Lido) sem var í vesturjaðri borgarinnar. Þar fengum við íbúð á 2. hæð móti suðri. Íbúðin var stór og þægileg, en hávaðinn frá götunni mikill að degi til. Aðalgata Funchal liggur þarna framhjá og stöðugur straumur bíla er þarna á ferð. Þar að auki voru tvö ný hótel í smíðum sjávarmegin við okkar hótel og umferð vörubíla þangað talsverð.

Hótelið okkar á Madeira

Guðný sést á svölunum

1

 

 

 

Við vorum orðin mjög svöng og skruppum á nálægan veitingastað og fengum okkur hamborgara. Svo fundum við stórmarkað, gerðum þar innkaup. Um kaffileytið vorum við boðuð á fund á nálægu hóteli með fulltrúa ferðaskrifstofunnar. Sú hét Wilma van der Heiden. Þarna var hópur Hollendinga auk okkar. Wilma þessi var mesti skörungur. Hún skýrði út alla hluti fyrir ókunnugum, þar með talið þær ferðir sem í boði væru um eyna.

Þá gerðist það að maður nokkur sveif á okkur á götunni. Sagðist heita Frank og vera Norðmaður. Væri hann að auglýsa nýtt hótel sem væri i byggingu á leið út á flugvöllinn. Royal Orchid héti það. Bauð okkur fría ferð þangað með hádegismat. Hugmyndin væri að við segðum vinum og kunningjum frá hótelinu, sem byði upp á leiguíbúðir.

Guðný steikti nautasteik um kvöldið.

Þriðjudagur 13. október. Kl. 10:15 var Frank mættur fyrir utan hótelið, náði í leigubíl og sendi okkur áleiðis. Við spjölluðum við bílstjórann sem minnti mjög á Þorgeir bróður Guðnýjar. Hann sagði okkur að það væri ekki dýrara fyrir tvo að taka leigubíl um eyna en að fara með rútu í skipulögðum ferðum. Veðrið var framúrskarandi fallegt. Þegar við komum á áfangastað, hálfa leiðina til flugvallarins og alveg niðri við sjóinn, var þar fyrir hótel, Roca Mar, og skrifstofa. Þarna fengum við leiðsögumann, danska konu, Susanne Manson að nafni. Smám saman kom í ljós að ætlun hennar var að selja okkur hlut í íbúð í hótelinu sem var í byggingu (Royal Orchid), og við áttum að gera út um kaupin þarna á staðnum. Ekki fékkst Susanne til að segja okkur verðið, en malaði og malaði um kosti kerfisins "time sharing" á vegum fyrirtækis að nafni RCI. Gætum við verið eitt árið á einum stað, annað árið á öðrum. Hún sagði marga Íslendinga hafa gert slíkan samning.

Klukkan að ganga tvö fór Guðný að kvarta um að hún væri orðin svöng. Susanne sagði að við gætum fengið 20% afslátt af mat á Roca Mar, en við sögðumst hafa loforð fyrir ókeypis mat. Hún kannaðist ekkert við það, en við höfðum okkar fram og borðuðum eggjakökur. Áfram malaði Susanne, og var alltaf eins og hún væri að fræða smábörn, að mér fannst. Aldrei gátum við fengið neitt prentað í hendurnar. Videospólur sýndi hún okkur og myndir af eigendum. Þá sýndi hún okkur íbúð sem hún kallaði sýnishorn - fimm stjörnu íbúð sagði hún, en þar var þó enginn loftræstibúnaður. Þegar við bentum á það, sagði hún að þess þyrfti ekki á Madeira. Enginn ofn var þar heldur, en Susanne sagði að þess þyrfti ekki heldur. Hins vegar hafði leigubílstjórinn sagt okkur að hitinn gæti farið niður fyrir 10° á vetrum.

Um kaffileytið var ég orðinn óþolinmóður og heimtaði að fá að sjá verð. Þá sótti Susanne mann sem hét Ulf Esbjörnsson. Eftir mikið umstang skrifaði hann tölur á blað: 680 þúsund ísl. krónur fyrir 1 viku íbúðareign, en 612 þúsund ef keypt væri strax í dag. Ég bað um prentuð nafnspjöld þessa fólks, en það fékkst ekki. Þá bað ég um nafn banka sem vitnað gæti um stöðu þessa félagsskapar, en það var ógerningur. Allt var þetta svo grunsamlegt að við stóðum upp og kvöddum. Ekki höfðum við haft neitt færi á sundlauginni eða öðrum lystisemdum, en fallegt var þarna, vissulega.

Eftir að við komum í bæinn sáum við Frank og fleiri útsendara vera að svífa á fólk á götunni fyrir framan hótelið okkar. Þeir þekktu okkur greinilega, en reyndu ekki aftur við okkur. Wilma sagði okkur síðar, að þeir væru hættir að reyna við Hollendinga; þeir hefðu engan áhuga á þessu.

Um kvöldið fórum við á veitingastað gegnt hótelinu og borðuðum fisk, "espada" sem virðist einna vinsælastur hér. Hann heitir "scabbard fish" eða "cutlassfish" á ensku og er ljótur djúpsjávarfiskur. Við fengum hann djúpsteiktan og þótti hann hreint ekki góður, allt of mikil olía úr steikingunum. Með fisknum er borinn steiktur banani. Það lá við að mér yrði óglatt af öllu saman.

Miðvikudagur 14. október. Þennan dag var bjart fyrst, en síðan skýjað, og um kvöldið kom ausandi rigning. Við biðum til kl. 11 eftir að hitta Wilmu og fengum þá leyst úr ýmsum spurningum. Wilma hjálpaði okkur til að fá flutning af annarri hæð upp á þá þriðju þar sem hávaði frá götunni var miklu minni, útsýnið betra og bjartara inni. Það tók okkur klukkutíma að flytja úr nr. 204 í 305. Í fyrstu áttum við að fá 304, en þar var maður fyrir, í baði, þegar við opnuðum. Mistök hótelsins!

Svo tókum við strætisvagn í bæinn og litum í verslanir. Þær eru dreifðar um allt, mest smáverslanir, en oft stærri þegar inn er komið, og á mörgum hæðum. Flestar loka milli kl. 13 og 14 og þá fórum við og fengum okkur að borða. Við völdum steik, ég nautasteik með Madeirasósu en Guðný svínasteik. Hvort tveggja afar gott. Svo ráfuðum við áfram um bæinn, skoðuðum fallegar byggingar og tókum loks strætó heim á hótel. Á eftir fórum við á pósthús og í tvo stórmarkaði. Þá lentum við í slíkri hellirigningu að fötin okkar urðu rennblaut og þurftu sérstaka meðhöndlun um nóttina. Guðný steikti afbragðs smásteik um kvöldið.

Zarco fann Madeira 1819




 

Fimmtudagur 15. október. Ég vaknaði með niðurgang og var með hann af og til allan daginn - ekki beint skemmtilegt það. Þó fórum við í bæinn að versla og vorum að til kl. 5, en þá voru þeir peningar á þrotum sem ég hafði sett í veskið (hitt var í peningaskáp á hótelinu). Visa kortið virkaði ekki þegar ein verslunin ætlaði að sannprófa það, svo að ekki var um annað að ræða en að halda heimleiðis. Ég þurfti þó einu sinni að hlaupa inn í opinbera byggingu og fá lögregluþjón til að vísa mér á klósett! Skúrir komu af og til þennan dag. Þegar heim kom tók Guðný sundsprett í sundlauginni á þaki hótelsins en ég hafði öðrum hnöppum að hneppa.

Við borðuðum bara brauð og te, ég þorði ekki að hætta á meira. Regnveður mun vera óvenjulegt hér um slóðir í þessum mánuði. Áin sem rennur gegnum Funchal til sjávar var kolmórauð og litaði sjóinn langt út á haf. Ekki var ströndin vel hreinsuð. Baðstrendur eru engar á þessari eyju en finnast á annarri minni, Porto Santo. Frá hótelinu blasir við stærðar eyðieyja. Þar mun vera vatnslaust. Klósettmenning er ekki alls staðar beysin í Funchal; víða vantar setur og pappír. Sums staðar er þetta þó í lagi. Ég gerði heilmikla könnun á þessum hlutum í dag!

Föstudagur 16. október. Nóttin var erfið hjá mér. Ég svaf varla meira en tvo tíma alls - endalaus niðurgangur. Var orðinn býsna máttfarinn að morgni og þorði ekki að fá mér neitt nema tebolla og smá brauðbita. Kl. 9:45 fórum við niður og hittum Wilmu. Hún benti mér á að fara í apótek, hvað ég gerði og fékk þar tvenns konar meðul, annað mjög áþekkt Bactrim, hitt eitthvað með góðkynja gerlum til að koma ró á gerlagróðurinn í þörmunum. Eftir léttan hádegisverð skruppum við í stórmarkaðinn og bættum við vistirnar. Öll matvæli (hráefni) virðast afbragð hér.

Það rigndi snemma um morguninn, en síðan gerði sól og fínt veður með vestan "kalda", þ.e. vestan "heita". Eftir hádegið fórum við á pósthús og hringdum heim. Töluðum við börnin okkar, Mána og Svanhildi, sem Þórhildur móðir Guðnýjar hafði umsjón með í fjarveru okkar. Allt var í lagi hjá þeim, nema hvað eldavél Þórhildar hafði bilað.

Ég fór í banka og tók peninga út á Visakortið. Kortið virkaði fullkomlega. Svo tókum við það rólega í sólinni á svölunum. Guðný skrapp aftur í sundlaugina á þakinu.

Greinilega ekki sólbaðsfær

Sundlaugin á þakinu

Fyrir ofan laugina gnæfir efsti hluti hótelsins. Þar eru herbergi en ekki íbúðir. Ekki var ég alveg laus við niðurganginn. Ég sagði við sjálfan mig að þetta yrði í síðasta sinn sem ég færi í sólarlandafrí. (Það stóðst þó ekki.) Um kvöldið fór mér að líða hálfilla, fékk skjálfta í sturtunni þrátt fyrir hitann inni. Taldi meðalið (Bactrim-líki) eiga einhvern þátt í því og hætti að taka það, en bætti við skammti af hinu. Svo gekk okkur illa að sofna út af umgangi og hurðarskellum - líklega nýr hópur að koma. Hávaði heyrðist líka úr næsta herbergi.

Laugardagur 17. október. Í morgun var sól og SV-kaldi. Eftir morgunverð gengum við niður að ströndinni og skoðuðum mjög góðan sundstað þar - Lídó. Þar eru laugar með saltvatni, en einnig er hægt að fara í sjóinn, læra köfun o.fl.

Þarna var mjög fínn sjávarréttastaður. Ég var eini maðurinn í yfirhöfn (stakk) - var hrollkalt þrátt fyrir hitann. Greinilega ekki orðinn alveg frískur.

 

Heim fórum við kl. 11 og fengum okkur bita. Guðný fór svo ein niður eftir aftur með sundföt. Hér er hvergi McDonalds og ekki hægt að finna Reader´s Digest nema á portúgölsku og þýsku. Ég keypti mér bók að lesa, skáldsögu eftir Asimov, miðlungi góða. Sótti svo Guðnýju niður á sundstað. Á eftir fór hún að póstleggja bréf. Ætlaði að koma aftur fyrir kl. 6, en það dróst fram undir kl. 7. Þá var farið að rökkva og byrjað að rigna, svo að ég var orðinn áhyggjufullur. Um kvöldið fór hún í sund uppi á þaki. Þar var enginn maður, enda orðið dimmt og komin rigning. Ég stóð þar með regnhlíf og handklæðið hennar. Um nóttina fékk ég verki í nárann og gat ekki sofnað fyrr en kl. 4.

Sunnudagur 18. október. Við fórum seinna á fætur en venjulega, vöknuðum ekki fyrr en kl. 7:40. Mér leið alveg þokkalega, og eftir morgunverð gengum við vestur aðalgötuna og litum inn í minjagripaverslun þar sem við keyptum eitthvað smávegis. Annars eru verslanir bæjarins að mestu leyti lokaðar á sunnudögum. En stórmarkaðurinn var opinn svo að við gátum birgt okkur upp af nauðsynjum. Eftir hádegismat fór Guðný í sólbað upp á þak. Ég hef ekki borðað kökur eða sætindi síðan við fórum að heiman, í heila viku. Það hlýtur að vera persónulegt met. Ég fór með Canon myndavélina mína  upp á þak til að taka myndir af Guðnýju, en þá reyndist sjálfvirka linsan biluð. Sem betur fer var ég með aðra myndavél, minni (Sony).

Seinna fórum við Guðný upp í efri hluta hótelsins, sem er 11 hæðir, og þar upp á þak til að skoða útsýnið. Með kvöldmatnum drukkum við sopa af Madeiravíni úr smáflösku, ekki þó svo mikið að maður fyndi á sér. Horfðum svo á sjónvarp, ágæta mynd um Elvis Presley. Úti gerði þrumuveður með tilheyrandi rigningu - einu sinni enn. Innfæddir segja að það eigi ekki að rigna nema sex daga í októbermánuði, það sé meðaltalið.

Mánudagur 19. október. Klukkan rúmlega 9, eftir góðan morgunverð, fórum við út, leituðum uppi álitlegan bílstjóra sem talaði góða ensku og sömdum við hann um dagsferð um eyjuna. Því miður taldi hann ókleift að aka um alla eyjuna á einum degi, en ráðlagði okkur að taka austurhlutann fyrst.



Guðný og bílstjórinn okkar, Paolo Gonçalves

Við byrjuðum á að skoða blómagarð ofan við Funchal. Útsýni þaðan var afar fallegt. Síðan ætlaði bílstjórinn með okkur í einhverja körfugerð, en ég bað hann að fara beint upp í fjöllin, því að ég óttaðist að ský drægi fjótlega upp á himin. Hann ók þá með okkur upp í 1810 m hæð til Ariero, en þaðan er stórfenglegt útsýni til fjalla og út á sjó. Þaðan er tveggja klst. gangur norður til hæsta fjalls eyjarinnar, Pico Ruivo, sem er 1861 m á hæð. Stígurinn er mjór og fallega hellulagður.

Þarna uppi var aðeins 9 stiga hiti og mér varð ótrúlega kalt af að ganga um. Þaðan var haldið til Köldukvíslar (Ribeiro Frio) þar sem við skoðuðum silungarækt, og síðan til Santana á norðurströndinni. Þar borðuðum við kjúklingasteik á veitingastað og skoðuðum sérkennilega falleg hús með stráþökum.

Svo var ekið til Machico á austurströndinni og farið upp á hæð þar sem útsýni var gott til austurodda eyjarinnar og yfir til eyjarinnar Porto Santo. Í Machico skoðuðum við kirkju frá 16. öld og gengum niður að sjónum.

Þarna var fiskiþorp, afar snyrtilegt, en yfir því gnæfði nýtísku hótel sem ekki féll inn í landslagið. Loks lá leiðin framhjá flugvellinum og inn í Funchal.

Ókum við niður ótrúlega bratta götu. Gatan sú endaði á torgi þar sem aftökur fóru fram, allt til loka 19. aldar.

Eftir heimkomuna skruppum við á pósthús og í stórmarkað. Guðný hafði ekki lyst á öðru en te og brauði, en ég bætti við pylsum úr dós og kartöflum. Allt hráefni hér er einstaklega gott eins og fyrr er sagt. Við sömdum við bílstjórann um aðra ferð næsta dag.

Þriðjudagur 20. október. Við vöknuðum kl. 7. Guðný sagði að nú væri illt í efni; hún væri búin að fá verk í tönn sem Helgi tannlæknir hefði reynt að bjarga með því að fjarlægja eina rótina. Okkur kom saman um að hætta við ferðalagið, enda virtist ætla að verða skýjað. Eftir morgunmat fékk ég símanúmer tannlæknis hjá hótelfólki og pantaði tíma. Tannlæknirinn hét Richard Vidal og var Brasilíumaður. Hann var á Clinica da Sé, sem sagt var besta læknastofan í bænum, rétt hjá dómkirkjunni. Vidal sagði okkur að koma kl. 4. Síðan fór ég út í banka og skipti DM 200 ferðatékka, en tapaði við það 1000 escudos sem bankinn tók í þóknun.

Kl. 9:30 hittum við bílstjórann fyrir utan hótelið eins og um var talað. Hann hét Paolo Gonçalves. Þegar hann heyrði að við værum hætt við ferðina, fórnaði hann höndum og spurði hvað hann ætti þá að gera - yfirmaður hans hefði látið annan mann í sín verkefni þennan dag. Ég hafði áður sagt Paolo að við færum ekki nema veðrið væri gott. Hann sagði að við þyrftum ekki að hafa neinar áhyggjur af veðrinu. Guðný vildi endilega að við færum í ferðina og kæmum bara aftur fyrir kl. 4. Ég lét undan með ólund. Ætlaði að kaupa Kodachrome filmu en uppgötvaði þá að slíkar filmur fengjust ekki á Madeira, aðeins Kodacolor og Ektachrome.

Svo lögðum við af stað og ókum vestur með ströndinni til Ribera Brava (Brava merkir víst "úfinn"). Þar fórum við út, gengum um og skoðuðum fallega kirkju. Guðný ætlaði að kaupa einn banana en fékk hann gefins. Hann var smærri og öðruvísi á bragðið en þeir bananar sem við eigum að venjast.

Næst héldum við til norðurs upp í fjöllin, þvert yfir eyjuna. Útsýnið var afar fallegt en engin sól, og því ekki gott að taka myndir. Við norðurströndina komum við til San Vincente, með sérkennilegum kirkjuturni sem gnæfir yfir bænum. Svo var ekið með norðurströndinni til Port Moniz. Á leiðinni var víða bratt niður að sjó, merki um grjóthrun á veginn og fossar, jafnvel yfir bílinn á einum stað. Talsvert var um göng gegnum bergið.

Í Porto Moniz fórum við á góðan veitingastað þar sem mikið var af ferðamönnum. Staðurinn var úti við ströndina, og framan við hann var sundlaug, alveg út að sjó. Brimið brotnaði rétt við laugarbarminn.

Þarna var mjög fallegt. Guðný fékk sér eggjaköku en ég reyndi við túnfiskssteik sem er einn vinsælasti maturinn hér um slóðir. Ekki fannst mér sá matur góður og leifði 3/4. Svo var ekið til suðurs og upp á hásléttu, 1400 m háa. Þar lentum við í þoku og síðar rigningu og vorum í rigningu mestalla leiðina heim. Á sléttunni sáum við kýr á beit, en annars eru þær ein eða tvær saman í lokuðum kofum víðast á eynni og sjá aldrei dagsljós. Á leiðinni var stansað í Ponta do Sol þar sem útsýni við klettótta ströndina er tlkomumikið.

Við komum til hótelsins rétt fyrir kl. 4 og létum bílinn bíða meðan við losuðum okkur við farangur. Síðan var ekið til tannlæknisins. Umferð var afar þung í rigningunni og við vorum kortéri of sein. Læknastofurnar reyndust vera inni í þröngstræti, og var þar allt yfirfullt af fólki í stigum og göngum á mörgum hæðum. Ekkert leist mér á skipulagið. Við fundum loks stofu dr. Vidal, en þegar til kom var það ekki hann sem leit á Guðnýju heldur ung stúlka, dr. Susanne. Hún skoðaði Guðnýju, tók mynd af tönninni, en taldi ekkert alvarlegt á seyði. Guðný hafði engan verk haft síðan um morguninn, en tannholdið var aumt. Susanne mælti með sterku og bragðvondu munnskolvatni og skrifaði lyfseðil. Við spurðum hana í leiðinni hvar við fengjum tannstöngla, því að við værum orðin uppiskroppa með þá. Hún sagði okkur að tannstönglar þekktust ekki þarna, en fyrir tilviljun hefði hún kynnst þeim sjálf því að kærastinn hefði fært sér box frá Englandi. Bauðst hún til að útvega okkur nokkur stykki og sendi okkur til kærastans sem  átti krá hinum megin við götuna. Við fundum krána, en eigandinn var ekki við. Við reyndum tvisvar aftur, en árangurslaust.

Guðný vildi líta búðir og við fengum okkur samloku og kleinuhring í leiðinni. Um kl. hálfsjö fórum við að leita að strætisvagni, en það gekk brösulega og við vorum ekki komin upp á hótel fyrr en kl. 19:10. Ég skrapp og keypti egg og beikon, en þegar til kom reyndist beikonið óætt af salti. Þeir kunna víst ekki að meðhöndla reykt svínakjöt hér. En við höfðum eggin, súpu og Madeiraköku (hunangsköku) sem nægði til að seðja hungrið. Engin sól hafði sést þennan dag.

Miðvikudagur 21. október. Um morguninn var skýjað en ekki laust við að það væri að rofa til. Við ákváðum því að fara í seinna ferðalagið. Ég hringdi í bílstjórann og bað hann að koma kl. 9:30. Eftir morgunmat skrapp ég í stórmarkaðinn og keypti vistir og filmur. Guðný smurði nesti og við lögðum af stað. Fyrst var ekið upp fyrir Funchal svipaða leið og á mánudag, að stað sem heitir Camacha. Þar skoðuðum við körfugerð og keyptum nokkrar smákörfur. Úrvalið var glæsilegt.

Síðan var ekið til Monte og við settumst í sleðakörfu sem tveir menn drógu niður bratt, þröngt stræti um hálfan annan kílómetra, þangað sem bílstjórinn beið okkar. Þessi ferðamáti mun vera ævaforn og einstakur í heiminum. Við fórum aðeins hálfa leið niður að sjó. Leiðin öll er líklega 3 km.

Ekki höfðum við legið lengi við laugina þegar ský dró fyrir sólu. Fórum við þá niður í íbúð. Á eftir skrapp ég út í næsta apótek, og viti menn - þar fann ég tannstöngla. Þeir voru að vísu dýrir, en hvað um það.

Og allt í einu hrökk linsan á Canon vélinni í lag. Hún var í ólagi mátulega lengi, meðan við fórum í allar útsýnisferðirnar. Bílstjórinn sagði okkur að fáir yrðu efnaðir hér, nema þeir sem færu til útlanda til að vinna þar. Þeir kæmu oft aftur og settust að og byggðu fín hús. Nokkuð er um betlara hér. Ég hef gefið litlum strákum aur, svo og gamalli konu við dómkirkjuna. Hún hefur sennilega verið þurfandi, en strákarnir varla.

Seinna fórum við Guðný saman á símstöðina. Lengi vel var á tali, svo fékk ég rangt númer (Háteigskjör!), en loks svaraði Svana dóttir okkar. Hún sagði allt gott af sér og þeim heima, nema það að eldavél Þórhildar, móður Guðnýjar, væri ónýt. Samtalið rofnaði tvisvar.

Fimmtudagur 22. október. Ennþá einn sólarlítill dagur. Rigningarvottur fyrir hádegi, en ekki til skaða. Ég byrjaði á því að fara út í banka. Ætlaði að nota hraðbankann en hann neitaði að taka kortið mitt gilt. Í ljós kom að hraðbankinn var bilaður og starfsmaður bankans afgreiddi peningana. Síðan tókum við Guðný strætisvagn, gengum um öngstræti og skoðuðum alls kyns verslanir. Guðný keypti peysu og eitthvað smávegis. Í hádeginu fengum við okkur smábita á sérkennilegum kökubar þar sem aðallega voru seldar kökur en líka pitsur, vínarbrauð með pylsum og brauð með kjötfyllingu. Þarna fengust líka drykkir og te. Þegar lokað var kl. 13 fórum við heim í troðfullum strætisvagni. Eftir hádegið fórum við upp þak til að vera í sólinni, en hún var næstum alltaf á bak við ský - skýjabakkinn náði oftast rétt upp fyrir sólina. Guðný tók sundsprett.

Milli kl. 18 og 19 fórum við út að ganga og fundum ágætar verslanir í hliðargötu. Keyptum þar sýnishorn af flöskum og hunangskökum í körfum. Um kvöldið sá ég Venus sem var áberandi á vesturhimni. Hingað til hefur ekki verið bjartur himinn að kvöldi. Í dag hefur kólnað lítið eitt, um 20° í stað 22-23° sem hefur verið stöðugur hiti fram að þessu. Við vöktum fram eftir við að horfa á bíómynd þótt Guðný hefði heldur viljað fara snemma að sofa.

Föstudagur 23. október. Bjartara í lofti en undanfarna daga. Eftir morgunverð fórum við niður á strönd á sundlaugarstaðinn Lido.

Það dró stöðugt frá og fyrir sól. Eftir tvær klukkustundir var ég farinn að finna fyrir sólbruna og fór heim á hótel. Guðný kom ekki fyrr en kl. 13:15. Þá fór hún út á svalir og lá í sólinni þar.



Ég fór í hraðbankann og tók út 30 þús. escudos. Við höfum eytt meiru hér en ég gerði ráð fyrir.

Eftir kaffi fórum við á pósthús og hringdum heim. Guðný talaði við Svönu sem sagði henni meðal annars að Þórhildur væri búin að kaupa nýja eldavél. Guðný talaði góða stund, en þegar ég ætlaði að borga fyrir samtalið leit afgreiðslustúlkan á einhverja útskrift og sagði að þetta kostaði 45 escudos (19 krónur!). Ég sagði að þetta hlyti að vera misskilningur, en stúlkan lét sig ekki. Frímerki á póstkort til Íslands kostar helmingi meira en þetta.

Eftir kvöldmat á veitingastað í grenndinni gengum við niður að Lido og horfðum á stjörnurnar. Ég sá Satúrnus í Steingeitinni, Bogmann og Vatnsbera. Venus hafði ég séð fyrr um kvöldið. Pegasus, Örninn og Svanurinn sáust vel. Ég áttaði mig ekki nógu vel á stjörnum sunnan við Vatnsbera og Steingeit.

Rétt áður en ég fór að sofa fékk ég sjóntruflun af því tagi sem læknar vilja tengja við mígreni. Hafði fengið sams konar truflun rétt áður en ég fór að heiman.

Laugardagur 24. október. Þegar leið á morguninn kom sólin fram og eftir það var steikjandi hiti. Við tókum strætisvagn í bæinn og vorum í búðarápi til hádegis. Eftir það var farið í sólbað uppi á þaki. Ég entist þar í tæpan klukkutíma en Guðný mun lengur. Ætlunin hafði verið að borða á veitingastað um kvöldið en Guðný vildi endilega borða heima, svo að við keyptum kjöt sem hún steikti og bar fram kartöflur, blómkál og brokkólí. Með pepsí var þetta herramannsmatur. Á eftir ætluðum við að horfa á sjónvarp, en það reyndist hörmulega leiðinlegt á öllum rásum, hvort heldur það var ítalskt sjónvarp, spánskt eða portúgalskt.

Sunnudagur 25. október. Vð fórum á fætur kl. 7 eins og venjulega. Dagurinn virtist bjartur og sólin lét sjá sig stöku sinnum, en aldrei lengi í einu. Við fórum í langa gönguferð upp götur sem lágu upp brekkuna frá hótelinu og gengum stóran hring. Rákumst á búð sem var opin, og auðvitað var farið að versla. Guðný keypti handsaumaðan borðdúk handa mömmu sinni. Í næstu búð vildi svo til að geitungur settist á hálsinn á Guðnýju. Hún vissi ekki hvaða kvikindi þetta var, rak upp skaðræðisóp og sló til flugunnar og kálaði henni, en þó ekki fyrr en hún hafði náð að stinga Guðnýju í fingurinn. Stóð broddurinn fastur í fingrinum, en Guðný kippti broddinum út. Ég hafði áhyggjur af geitungsstungunni og spurði stúlku í móttökunni á hótelinu ráða. Hún sagði að best væri að fá meðal í apóteki niðri í bæ. Við tókum bíl þangað og fengum áburð við ofnæmi. Þótt ótrúlegt megi virðast varð Guðnýju ekkert meint af þessu.

Seinnipartinn vorum við á svölunum en gengum svo til vesturs niður að sjó.

Um kvöldið fórum við á veitingastað á Lido svæðinu og pöntuðum dýrustu máltíðina þar, "Entrecote Bearnaise". Kjötið var fyrirtak. Svo pökkuðum við niður í töskur og fórum snemma að sofa.

Mánudagur 26. október. Ég svaf í mesta lagi tvo tíma aðfaranótt mánudags. Bæði var hávaði í nágrönnum og svo var ég með óþægindi í maga. Eftir morgunverð kvöddum við hótelið. Þá var klukkan 8. Bíll frá Arke-Reisen ók okkur og fleirum út á flugvöll. Þangað komum við kl. 8:30. Þá tók við löng bið, því að vélin fór ekki fyrr en 11:15. Við spjölluðum við hollensk hjón sem höfðu verið þarna í viku. Þau höfðu komið til Madeira á hverju ári í 9 ár. Sögðu að Madeira væri miklu betri en Kanaríeyjar - allt væri fullt af kakkalökkum á Kanarí!

Brottförin tafðist af því að vélin var troðfull af farþegum (138 manns) og flugbrautin svo stutt að það þurfti að tappa helmingi bensíns af fyrir flugtak. Af því leiddi að vélin gat ekki flogið beint til Amsterdam heldur varð að millilenda í Lissabon. Það kostaði 30 mínútna töf þar. Til Amsterdam komum við kl. 16:45 að staðartíma (15:45 eftir Funchaltíma). Þá var ég orðinn afar þreyttur. Sætin voru slæm, allt of lítið bil milli þeirra og endalausar biðraðir við klósettin sem eru aðeins tvö í þessum vélum (Boeing 737-700). Maturinn kom seint og var lélegur.

Í Amsterdam tókum við bíl á hótelið. Okkur bauðst stærra herbergi en síðast, en það sneri að götunni, og vegna hávaðans kusum við heldur minna herbergi, bakatil á 5. hæð. Það var þó skárra en síðast.



 Við fórum á McDonalds og fengum okkur hamborgara. Horfðum svo á sjónvarp fyrir svefninn. Ég var ánægður með að vera kominn nær siðmenningunni, að mér fannst.

Þriðjudagur 27. október. Við vöknuðum kl. 7:20 eftir ágætan svefn. Við morgunverðarborðið heyrðum við í mörgum Íslendingum sem eru hér á hótelinu. Seinna rakst ég á Erlend Haraldsson skólabróður minn úr MR sem líka var á hótelinu. Morgunverðurinn var þokkalegur, nema hvað teið var hreint sull.

Svo fórum við í búðir. Í ljós kom að aðal búðargatan í Amsterdam, Nieuwendjik, var rétt hjá hótelinu. Við skiptum þeim escudos sem eftir voru í flórínur (gyllini). Fórum líka í banka á járnbrautarstöðinni og tókum út 1000 gyllini í viðbót á Visakortið.

Svo vorum við í búðum allan daginn, en skutumst tvisvar heim á hótel til að losa okkur við pinkla, og reyndum jafnframt að hreinsa blett úr frakkanum mínum  (ég hafði misst gaffal með súkkulaðitertu niður á hann!). Verslanir þarna voru með þeim allra bestu sem við höfðum séð, einkum í fatnaði - hver fataverslunin við aðra, Við borðuðum á McDonalds í öll mál, síðast kl. 20 um kvöldið. Í verslunargötunni eru tveir McDonalds veitingastaðir og einn Burger King. Kaffi drukkum við í stórverslun og seinna í C&A.

Veðrið þennan dag var ágætt fram til hálfsex, en þá fór að rigna. Voru þá dregnar fram regnkápur og regnhlíf. Við vorum að byrja að venjast "kuldanum" (10°C), en samt voru viðbrigðin mikil frá Madeira.

Miðvikudagur 28. október. Við vöknuðum kl. 7 eins og venjulega eftir ágætan svefn. Rigning var úti, en stytti upp kl. 10. Við morgunverðinn reyndum við að fá betra te með því að biðja um tepoka og sjóðandi vatn, en vatrið neyndist moðvolgt. Annars allt í lagi. Guðný var með höfuðverk sem lagaðist ekki fyrr en við vorum komin í verslunargötuna klukkan að ganga 10.

Þá tókum við sporvagn til Rijksmuseum þar sem við skoðuðum málverk og marga undurfagra gripi í góða stund. Fengum okkur smábita í ágætum veitingasal þar. Gengum svo heim á hótel. Var það talsverður spölur.

Kl. 17:40 fórum við aftur út. Himininn var ekki orðinn alveg dimmur, en tunglið og Venus sáust saman, lágt á lofti. Enn var farið í búðir, en síðan fengum við okkur ágætan kvöldverð.

Fimmtudagur 29. október.

Vöknuðum kl. 7 eftir góðan svefn, nema hvað ég hafði vaknað fyrir miðnætti með óþægindi í maga sem ég taldi stafa af ofáti. Reyndar hafði ég ekki enn losnað við magakveisuna sem ég fékk á Madeira í upphafi ferðar. Eftir morgunmat fórum við út til að kaupa ferðatösku; ekki veitti af eftir öll innkaupin. Við höfðum áformað að fara og sjá hús Önnu Frank, en leist svo á að tíminn væri orðinn of naumur. Það gekk á með rigningarskúrum. Ég var búinn að uppgötva að mögulegt var að taka KLM rútu frá nálægu hóteli (Holiday Inn) og það gerðum við kl. 11:15. Rútan var komin á flugvöllinn kl. 11:50. Þá fór ég í tollinn til að fá staðfestingu á skattaafslætti vegna leðurjakkans, og síðan á aðra skrifstofu til að fá endurgreiðsluna.

Flugvélin fór næstum því á réttum tíma, kl. 14:05. Flugið til Keflavíkur tók rúmar 3 klst. Við lentum kl. 16:15 eftir íslenskum tíma. Máni beið á vellinum með Camryinn og ók okkur heim. Dimmt var í lofti. Um kvöldið sóttum við Svönu út á Seltjarnarnes þar sem hún var í teiknitíma.

Alltaf er best að koma heim. Þórhildur móðir Guðnýjar bauð okkur te og meðlæti, og Þórunn systir Guðnýjar leit inn um kvöldið. Þannig lauk þessu ferðalagi.

1.5. 2021