Níu mánuðir eru liðnir síðan mágur minn, Hjalti Hjaltason, lést með sviplegum hætti, 73 ára gamall. Í minningargreinum var lýst þeim erfiðleikum sem hann hafði orðið að þola af völdum æxlis við mænuna sem smám saman olli lömun í fótum hans. Skömmu áður en hann lést staulaðist hann upp tröppurnar að heimili mínu frá bifreið sinni sem var sérbúin fyrir hans þarfir. Hann vildi ganga óstuddur þótt erfitt væri. Alltaf var hann glaðlyndur og kvartaði aldrei. Mér hefur oft orðið hugsað til hans þegar menn kvarta yfir vandamálum sem eru smáræði miðað við það sem Hjalti þurfti að glíma við. Á liðnum mánuðum hefur mér orðið það æ ljósara hve mikið skarð hann skildi eftir sig. Hann var hagleiksmaður og allar smíðar léku í höndum hans. Fyrir mig og systur sína, Guðnýju, sá hann um margs konar framkvæmdir, smíðaði glugga, grindverk og girðingu við heimili okkar í Reykjavík og gerði margvíslegar endurbætur í sumarbústað okkar í Hrunamannahreppi. Þá gætti hann barna okkar þegar við fórum í Bretlandsferð.

   Tildrögin að fráfalli Hjalta voru hörmuleg. Hann hafði farið í sundlaug í Reykjavík 10. desember. Starfsmaður ók honum í hjólastól að heitasta pottinum við laugina þar sem hann settist í pottinn. Tæplega hálftíma síðar átti sundlaugargestur leið framhjá og tók eftir því að Hjalti lá á grúfu í pottinum. Gesturinn gerði aðvart og Hjalti var fluttur á sjúkrahús, en hann komst ekki til meðvitundar. Í þessu sambandi ber að hafa í huga að Hjalti var tilfinningalaus í neðri hluta líkamans og hefur því ekki varast ofhitnun í pottinum eins vel og aðrir. Ætla mætti að starfsfólk hefði átt að gefa svo bækluðum manni gætur þegar hann fór í þennan heita pott. Þarna er eftirlitsmaður og eftirlitsmyndavélar, en enginn virðist hafa tekið eftir neinu. Ef til vill er það tilviljun, en heimsmeistaramót í knattspyrnu var sýnt í sjónvarpi einmitt á þessum tíma og manni skilst að hálf þjóðin hafi fylgst með þeim atburði. Ég fæ ekki varist þeirri hugsun, að betra eftirlit á sundstaðnum hefði getað bjargað lífi mágs míns, þess ágæta manns.

 

  Höfnunarbréfið:

Ágæti Þorsteinn.

Andlát og tilheyrandi minningargreinar varðandi mág þinn voru birtar fyrir 9 mánuðum síðan og nokkuð sérstakt að birta minningargrein svo löngu síðar.

En annað atriði er að það hefur verið meginregla af blaðsins hálfu,  að ekki sé tekin upp meint áfellisatriði gagnvart öðrum aðilum í minningargreinum.

Viljirðu taka þau atriði fram þá færi betur á því  að gera það í sérstakri grein, fremur en í síðbúinni minningargrein.

Kær kveðja,

Davíð Oddsson

(Ekki hefur verið skýrt hvers vegna greinarhöfundur þurfti að bíða tæpar sjö vikur eftir þessum úrskurði.)